شاپرک سپید

زندگی مملو از فرصت‌هاست

چه به آن بنگری با عمقی

یا که سَرسُری رَوی تا فردا

غم مخور

آن‌چه که می‌گذرد ارزش نیست

وانچه می‌ماند همان پاینده‌ست

شوره دل بشوی

آهسته بخواب

تا خدا هست

نیک بدار

که نبوده‌ست سهمت

قصه پر غصه دل

پس چون می‌گذرد

گوی و گوی پرتکرار

"این" نیز می‌گذرد

زهره مهدیان

قدم زدن رو بسیار دوست دارم. مخصوصا اگر قرار باشه مسیری رو طی کنم و خریدی انجام بدم. کلا عاشق خرید کردن هستم (البته منطقی). ولی آن‌چه گاهی لذت خرید و حال و هوای خوش آن ساعت‌ها رو از من می‌گیژه دیدن جوانانی هست که گاهی در گوشه‌‌ای از پیاده‌رو یا کنار خیابون ایستادند و یک آلت موسیقی رو می‌نوازند و آواز می‌خونند. هر چه قدر هم که قشنگ بخونند و شاد، باز من دلم می‌گیره. نگاه‌شون که می‌کنم، بغض گلومون رو محاصره می‌کنه و یک وقت‌هایی هم تا به خودم می‌یام می‌بینم چشم‌هام دارن یواشکی اشک بیرون می‌دن. نمی‌دونم . شاید این احساس من از آن‌جایی سرچشمه می‌گیره که مادرم و طاقت ندارم فرزندم نگرانی و غصه‌ای داشته باشه، خواهرم و نمی‌تونم ببینم برادرم با مشکل زندگی سپری کنه. هرچه هست، تصویر دلگیری هست این روزها در سراسر شهر از این هنرمندان بی‌صدا. الهی نباشه بیکاری بر زندگی جوانی و نبینه مادری نگرانی فرزندش رو در امور کار و زندگی. امید که هر هنرمندی این بستر براش فراهم بشه که به زیباترین تصویر ممکن هنر خودش رو در معرض نمایش بگذاره.الهی الهی الهی به امید تو ای خالق مهربان

ارادتمند
زهره مهدیان

زندگی مملو از فرصت‌هاست

چه به آن بنگری با عمقی

یا که سَرسُری رَوی تا فردا

غم مخور

آن‌چه که می‌گذرد ارزش نیست

وانچه می‌ماند همان پاینده‌ست

شوره دل بشوی

آهسته بخواب

تا خدا هست

نیک بدار

که نبوده‌ست سهمت

قصه پر غصه دل

پس چون می‌گذرد

گوی و گوی پرتکرار

"این" نیز می‌گذرد

ارادتمند

زهره مهدیان

چند سال پیش به یکی از دوستانم که بسیار در زندگی مشکل داشت پیشنهاد دادم ادامه تحصیل بده تا از این طریق بتونه شغلی هم برای خودش پیدا کنه و در تامین نیاز مالی زندگی مشارکت داشته باشه. در آن روزها معتقد بود که این قدر مشکل داره که حوصله درس خوندن نداره. بهش گفتم اگر بخونی یا نخونی، زمان می‌گذره. پس بخون که چند سال بعد حداقل یک تحصیل‌کرده باشی و از منفعتش استفاده کنی. حالا همان‌طور که اشاره کردم سال‌ها از اون زمان می‌گذره و اکنون ایشون در حال آماده شدن برای آزمون کارشناسی ارشد هست. بماند که خیلی به سختی تحصیل کرد و هنوز هم نتونسته شغل دائمی پیدا کنه. ولی همین که خودش راضی هست و هر چند وقت یک‌بار یادآوری می‌کنه که من تشویقش کردم تا درس بخونه و بابت این انگیزه دادن، قدردانی می‌کنه برام حال خوب به ارمغان داره.  به همین سادگی. ای کاش همگی همین‌طور به هم حال خوب هدیه بدیم. نه این که اگر مسیری رو می‌شناسیم یا از فرصتی مطلع هستیم اون رو پنهان کنیم تا خودمون جلو بریم و جلو بریم. فراموش نکنیم اگر تنها قصد داشته باشیم جلو بریم، اون جلوجلوها تنهایی می‌شه سهم ما از چرخش هر روزه زمین. راستش من قدم زدن در مسیر پیشرفت رو با دیگران، مخصوصا کسانی که دوست‌شون دارم، ترجیح می‌دم.

قدم زدن رو بسیار دوست دارم. مخصوصا اگر قرار باشه مسیری رو طی کنم و خریدی انجام بدم. کلا عاشق خرید کردن هستم (البته منطقی). ولی آن‌چه گاهی لذت خرید و حال و هوای خوش آن ساعت‌ها رو از من می‌گیره دیدن جوانانی هست که گاهی در گوشه‌‌ای از پیاده‌رو یا کنار خیابون ایستادند و یک آلت موسیقی رو می‌نوازند و آواز می‌خونند. هر چه قدر هم که قشنگ بخونند و شاد، باز من دلم می‌گیره. نگاه‌شون که می‌کنم، بغض گلوم رو محاصره می‌کنه و یک وقت‌هایی هم تا به خودم می‌یام می‌بینم چشم‌هام دارن یواشکی اشک بیرون می‌دن. نمی‌دونم . شاید این احساس من از آن‌جایی سرچشمه می‌گیره که مادرم و طاقت ندارم فرزندم نگرانی و غصه‌ای داشته باشه، خواهرم و نمی‌تونم ببینم برادرم با مشکل زندگی سپری کنه. هرچه هست، تصویر دلگیری هست این روزها در سراسر شهر از این هنرمندان بی‌صدا. الهی نباشه بیکاری بر زندگی جوانی و نبینه مادری نگرانی فرزندش رو در امور کار و زندگی. امید که هر هنرمندی این بستر براش فراهم بشه که به زیباترین تصویر ممکن هنر خودش رو در معرض نمایش بگذاره.الهی الهی الهی به امید تو ای خالق مهربان

ارادتمند
زهره مهدیان